روند کنونی پیشرفت کشور نشان می دهد، نیاز جدی به نظریات بومی و کاربردی در حوزه ی علوم انسانی، به شدت در فضای مدیریتی جامعه احساس شده و نقطه ی تمرکز علمی کشور به زودی به رشته های علوم انسانی منتقل خواهد شد. به همین دلیل می توان پیش بینی کرد که در آینده ی نزدیک شاهد مطالبه و توجه جدی همه ی حوزه های اجرایی و مدیریتی کشور، به متخصصین و صاحب نظران رشته های مختلف علوم انسانی خواهیم بود. این امر موجب تخصصی شدن رشته های علوم انسانی و توسعه ی حوزه های میان رشته ای در فضای دانشگاهی بوده و دانش آموزانی که در چندسال آتی در این رشته ها مشغول به تحصیل خواهند شد، بار سنگینی بر دوش دارند.
اگر کمی به فضای تحولات علمی ایران توجه کنیم و ساختار سیاست های کلانی که در فضای علمی در مراکز مدیریتی ایران در حال تصویب هستند را مورد بررسی قرار دهیم، به وضوح می توان نشان داد که کشور، به شکلی همه جانبه به سمت تمرکز بر علوم انسانی و تلاش برای جنبش و تحول علمی در این حوزه پیش می رود. بر این اساس می توان امیدوار بود که در بازه ی ده ساله ی آینده، جایگاه این علوم در فضای علمی کشور کاملاً متحول شده و طبعاً شاهد فضایی بسیار پرشور در حوزه ی علوم انسانی باشیم.
دانش آموزی که به درستی در فضای آموزش علوم انسانی تربیت شده باشد، دارای ذهنی چندبعدی و توانمند در حوزه های مختلف خواهد بود که با ورود به هریک از رشته های دانشگاهی مرتبط با علوم انسانی، می تواند موفق و منشأ اثر باشد. به خصوص برای بانوان که حضور اجتماعی آنان در حوزه های کلان و زیربنایی بیشتر مثمر ثمر است، ورود به علوم انسانی، بسیار راهگشا خواهد بود.
به نظر می رسد، رویکرد آموزش علوم انسانی در آموزش و پرورش نیز، باید ناظر به این چشم انداز پیش رو و متناسب با نیازهای آتی کشور، سازماندهی شود.